Były samogłoski krótkie, były też samogłoski długie.. To teraz pora na spółgłoski.

Podkreślona literka w angielskim słowie wskazuje na umiejscowienie omawianego dźwięku.

b – czyli ”b” – występuje np. w: ‚‚bed” /bed/

d – czyli ”d” – występuje np. w: ”dude” /duːd/ lub /djuːd/

f – czyli ”f” – występuje np. w: ”far” /fɑː/

g – czyli ”g” – występuje np. w: ”agree” /əˈɡriː/

h – czyli ”h” – występuje np. w: ”head” /hed/

j – czyli ”j” – występuje np. w: ”you” /ju/ lub /ju:/

k – czyli ”k” – występuje np. w: ”keep” /kiːp/

l – czyli ”l” – występuj np. w: ”look” /lʊk/

m – czyli ”m” – występuje np. w: ”lamb” /læm/

n – czyli ”n” – występuje np. w: ”not” /nɒt/

p – czyli ”p” – występuje np. w: ”pain’‚ /peɪn/

r – czyli ”r” – występuje np. w: ”room” /ruːm/

s – czyli ”s” – występuje np. w: ”street” /striːt/

t – czyli ”t” – występuje np. w: ”mate” /meɪt/

v – czyli ”w” – występuje np. w: ”save” /seɪv/

w – wymawiane jako ”ł” – występuje np. w: ”wake” /weɪk/

z – czyli ”z” – występuje np. w: ”zoo” /zuː/

ʃ – dźwięk pomiędzy ”sz” a ”ś” – występuje np. w: ”shut” /ʃʌt/

ʒ – dźwięk pomiędzy ”ż” a ”ź” – występuje np. w: ”vision” /ˈvɪʒn/

ŋ – nosowe ”n” – występuje np. w: ”sing” /sɪŋ/

tʃ – dźwięk pomiędzy ”cz” a ”ć” – występuje np. w: ”chin”/tʃɪn/

θ – wymawiany jak ”s” z końcem języka przy zębach – występuje np. w: ”think” /θɪŋk/

ð – wymawiany jak ”z” z końcem języka przy zębach – występuje np. w: ”there” /ðeə/

dʒ – czyli dźwięk pomiędzy ”dż” a ”dź” – występuje np. w: ”jump” /dʒʌmp/